Po traktacie w Verdun rządy do 911 roku sprawowali Karolingowie. W wyniku rozdrobnienia feudalnego w IX wieku państwo germańskie było luźnym związkiem księstw wśród nich: Saksonia, Turyngia, Bawaria, Frankonia, Szwabia. Po wymarciu dynastii Karolingów przekształcono koronę dziedziczną w elekcyjną. Król niemiecki miał tylko formalną zwierzchność nad książętami. Władzę w państwie przejęła dynasta Ludolfingów z Saksonii. Pierwszy władca Henryk I panował od 919 do 936 roku. Poszerzył granice o Lotaryngię, tereny nad Łabą, zhołdował w 929 roku Czechy oraz Danię. Odparł najazdy węgierskie. Ostateczne pokonanie Węgrów przypisuje się Ottonowi I. Otton I Wielki panował od 936 roku do 973 roku. Nad Węgrami zwycięstwo odniósł pod Lechowym Polem w 955 roku. W 961 roku papież zagrożony przez Longobardów wzywa na pomoc Ottona I, pokonuje on władcę Longobardów Berengariusza i koronuje się na króla Włoch. Umacnia to w znacznym stopniu jego pozycję w stosunku do książąt niemieckich. W dniu 2 lutego 962 roku odbywa się jego koronacja na cesarza. Dążył od do rozszerzenia granic, chciał zdominować tereny słowiańskie. Jego syn Otton II tłumił bunty wewnętrznej opozycji. Jego ojciec koronował go w wieku 6 lat próbując utworzyć monarchię dziedziczną.

Wnuk Ottona I marzył o wskrzeszeniu Cesarstwa Rzymskiego. W skład cesarstwa miały wejść: Włochy, Francja, Niemcy, Słowiańszczyzna. Na zjeździe gnieźnieńskim w roku 1000 wyniósł on Bolesława Chrobrego ponad innych władców słowiańskich.

Otton III panujący 983-1002 nie wcielił swojego projektu w życie. Jego następca Henryk II 1002-1024 prowadził wojny z Bolesławem Chrobrym. Był zwolennikiem poglądu, że godność cesarska ma służyć interesom niemieckim.