Elżbieta I zmarła w 1603 roku przekazując koronę synowi Marii Stuart – Jakubowi, który sprawował władzę w rodzinnej Szkocji. Jako król Anglii Jakub I zapoczątkował unię personalną obu krajów. Za czasów Jakuba I zaczął narastać konflikt polityczny między parlamentem, a królem. Parlament był zaniepokojony wzrostem dochodów korony, a także zaczął obawiać się króla, który z naciskiem podkreślał boskie pochodzenie swej władzy. Parlamentarzyści traktowali poczynania króla jako wstęp do rządów absolutystycznych. Jakub I nie potrafił porozumieć się z parlamentem, który twardo przeciwstawiał się naciskom króla, dążącego do nałożenia nowych podatków. Za rządów syna Jakuba – Karola I konflikt zaostrzył się.

Jakub I starał się wybrnąć ze sporów za pomocą prostego sposobu, jakim było niezwoływanie go. W związku z tym posłowie w 1625 roku zabezpieczyli się przed takimi praktykami. Ustalili, że cła król musi ustalać każdego roku od nowa, co oznaczało konieczność corocznego zwoływania parlamentu.

Toczona przez Anglię w latach 1625-1626 wojna z Francją i Hiszpanią wymagała pieniędzy i Karol I poczuł się zmuszony do ponownego zwołania parlamentu. W 1628 roku zebrana wówczas Izba Gmin w specjalnej uchwale „Petition of Rights” zażądała od króla przestrzegania prawa, zakazała nakładania podatków bez zgody parlamentu i wymierzania kary więzienia bez wyroku sądowego. Petition of Rights była po Wielkiej Karcie Swobód z 1215 – kolejnym etapem kształtowania się angielskiego systemu parlamentarnego. Uchwała była też odpowiedzią na plany utworzenia państwa absolutystycznego. Król zdecydował się rządzić bez parlamentu i w latach 1628-1640 nie zwoływał go wcale.