Po śmierci Albrechta Habsburga i wkrótce jego syna Władysława Pogrobowca zwolnione trony Czech i Węgier stały otworem dla Kazimierza Jagiellończyka. Był on żonaty z Elżbietą Habsburżanką siostrą Władysława Pogrobowca, a ten nie miał bliższych sukcesorów. W doktrynie dynastycznej Habsburgów był to atut bardzo silny i tego atutu chwycił się Kazimierz. To co miało być atutem przesądziło o jego przegranej w 1457 roku.

Jednym z najbardziej zgodnych i dalekowzrocznych przedsięwzięć państw jagiellońskich było zawarte w 1500 roku przymierze z Francją. Właściwie celem przymierza, które w dziejach Polski zapoczątkowało kontakty dyplomatyczne z Francją, było przede wszystkim próbą stworzenia przeciwwagi w stosunku do Habsburgów, którzy już w 1491 roku wymogli na Władysławie przyrzeczenie ewentualnej sukcesji w Czechach i na Węgrzech i coraz bardziej i groźniej parli ku temu rozwiązaniu.

Ani Władysław Jagiellończyk ani jego syn i następca na tronie czeskim i węgierskim Ludwik nie mieli talentu politycznego, nie potrafili obronić granic swych państw przed agresją turecką. Habsburgowie zgłaszali pretensje do Węgier i Czech jako spadku po swoich poprzednikach Luksemburgach. Na Węgrzech montowali własne stronnictwo, a Polskę usiłowali wplątać w konflikty z Zakonem i Rosją, aby nie mogła się interesować spornymi królestwami.

W tej sytuacji panujący wówczas w Polsce Zygmunt Stary postanowił doprowadzić do porozumienia z Habsburgami. Za cenę zaprzestania podjudzania sąsiadów przeciw Rzeczpospolitej poszedł na ustępstwo w sprawie sukcesji tronu czeskiego i węgierskiego. Na zjeździe w Wiedniu w 1515 roku uzgodniono, że po wygaśnięciu węgiersko-czeskiej linii Jagiellonów trony obydwu państw przypadną Habsburgom. Oczekując spokojnie na spadek cesarz Maksymilian I mógł teraz rozwinąć działalność przeciwko Francji.

Turcja prowadząc ekspansywną politykę uderzyła na Węgry. Do decydującej bitwy doszło w 1526 roku pod Mohaczem, gdzie poległ Ludwik Jagielloński. Zgodnie z traktatem węgierskim spadek po nim przypadł Habsburgom.