Absolutyzm – to forma rządów charakteryzująca się niepodzielnym skupieniem pełni władzy w rękach jednostki nie podlegającej kontroli.
We Francji absolutyzm zaczął się kształtować już za rządów Henryka IV Burbona (1589-1610). Po okresie wojen musiał on odbudować kraj i umocnić władzę królewskką. Dążył on do uniezależnienia się od rodów szlacheckich, dlatego nie zwoływał Stanów Generalnych, aby uniemożliwić im udział w życiu politycznym. Powołał w celu kontrolowania urzędników lokalnych podległych sobie intendentów.
Henryk IV przywiązywał dużą wagę do spraw gospodarczych. Wraz z budżetem powierzył je protestantowi Sully, który dążył do wydobycia kraju ze stagnacji ekonomicznej. W pierwszej kolejności zatroszczył się o rozwój rolnictwa, starając się poszerzyć swobodę handlu zbożem i winem oaz zwiększyć eksport towarów rolnych. Prowadził budowę dróg i kanałów, co przy rozległości terytorialnej Francji miało duże i wielorakie znaczenie. Wspierano również rozwój manufaktur, produkujących głównie towary luksusowe.
Polityka merkantylizmu – nakładając cła na towary zagraniczne chroniono opłacalność miejscowej produkcji.
Gdy Henryk IV został w 1610 roku skrytobójczo zamordowany i władza przeszła w ręce jego nieletniego syna Ludwika XIII. Arystokracja co prawda zmusiła króla do zwołania Stanów Generalnych w 1614 roku, lecz w wyniku rozbieżności między posłami z poszczególnych prowincji i stanów nie udało się zmontować żadnej opozycji przeciwko władzy królewskiej.
W 1624 roku Ludwik XIII powierzył urząd pierwszego ministra kardynałów Armandowi de Richelieu. Otrzymawszy dość duże pełnomocnictwa, kardynał dążył do stworzenia absolutnej władzy królewskiej przez likwidację wszystkich sił w państwie, które jego planom mogły zagrażać. Postanowił też uczynić z Francji potęgę gospodarczą i wzmocnić jej pozycję międzynarodową. Gwarancją osiągnięcia tego celu było ujednolicenie i scentralizowanie państwa.