Na prowadzących z różnych stron świata drogach handlowych krzyżowały się różne wpływy kulturalne i różne religie. Z elementów judaizmu i chrześcijaństwa stworzył w pierwszej połowie VII wieku nową naukę Mahomet.

Nazwał ją islamem co po arabsku oznacza „poddanie się woli bożej”. Głosił, że istnieje jeden bóg – Allach, który objawia się ludziom przez proroków. Aby zasłużyć na raj, wyznawcy islamu czyli muzułmanie powinni skrupulatnie przestrzegać nakazów etycznych i obyczajowych, należycie oddawać cześć bogu przez modlitwę, posty i pielgrzymki, szerzyć swoją wiarę słowem jak i mieczem. Śmierć w „wojnie świętej” czyli w walce z „niewiernymi” ma otwierać wrota do raju. Po niepowodzeniach w obawie o swe życie zbiegł w 622 roku do Medyny. Ucieczkę tę nazwano hidżrą i rozpoczyna ona erę mahometańską. Pozyskawszy okoliczną ludność pod pozorem świętej wojny w roku 630 zdobył Mekkę, a następnie zjednoczył Arabię. Plemiona uznały go nie tylko prorokiem, ale i władcą. Arabia stała się państwem teokratycznym. Po śmierci Mahometa w 632 roku władzę przejęli kalifowie. Pierwszym kalifem został Abu – Bakr, który rozpoczął podbój Persji i Cesarstwa Bizantyjskiego. Przeludnione obszary i hasło świętej wojny pchało wodzów arabskich na wyprawy. Państwa nie stawiały większego oporu. Po śmierci Abu – Bakra w 634 roku władzę objął Omar i kontynuował podboje: Syrię, Palestynę i Egipt. Po śmierci Omara kalifem został zięć Mahometa Osman z rodu Omajadów. Czwartym kalifem był inny zięć proroka Ali. Ród Omajadów wystąpił przeciw niemu, a władzę przejął Moawija i ustanowił dziedziczny kalifat Omajadów. Za ich rządów zdobyto Afrykę Północną. W 711 roku Arabowie wkroczyli do Europy. Zajęli Hiszpanię próbowali zdobyć Galię, ale przegrali pod Poiters w 732 roku. Państwo arabskie po okresie swej świetności zaczęło się rozpadać na kalifaty.